Μεσοτοιχία

Η Αθήνα μέσα από τις αντιθέσεις των κτιρίων που υψώνονται στο κέντρο της: τα νεοκλασικά μέγαρα των πρώτων εκατό χρόνων της ως πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους κολλητά στις πολυκατοικίες των δεκαετιών του '60 και του '70.

Η Αθήνα, η πόλη που περπατώ, είναι μια πόλη νεαρή: ένα χωριό που το τραβήξαν και το ξεχείλωσαν και τό’στησαν, πολιτεία πια, στο κέντρο ενός μικρού κόσμου.
Την ανάγκασαν να ωριμάσει απότομα, βιάζοντάς την και νταντεύοντάς την με ψευδαισθήσεις μεγαλείου.
Κι οι αντιφάσεις της, φανερές παντού στο δρόμο.
Τα μέγαρα που φύτρωσαν στα πρώτα εκατό χρόνια της νέας της ζωής, με τα μαρμάρινα και τα γύψινα ανάγλυφά τους, τα φό αρχαιοελληνικά κιονόκρανά τους, τις καμπύλες τους, τα περίτεχνα μαντεμένια κάγκελα στα μπαλκόνια τους, κομπασμός της φρέσκιας «αριστοκρατίας», επίδειξη του πλούτου πού’ κλεψαν από εργάτες και δουλοπάροικους, όσα τουλάχιστον γλίτωσαν, μεσοτοιχία με τα τετράγωνα κουτιά από τσιμέντο, ατσάλι και γυαλί που έσπειρε με μανία στην πόλη το μετεμφυλιακό κράτος για να πανηγυρίσει τη νίκη του και να μαντρώσει τους ηττημένους κι όσους μετέπειτα έφερε η μοίρα τους σε τούτα εδώ τα μέρη.
Και μέσα τους, από κάτω τους, τριγύρω τους, η ζωή να επιβιώνει στην ασχήμια.

Μπάμπης Καββαδίας
Αθήνα, Μάης 2021